Doing Life για την M
Μία 45χρονη γυναίκα μας προσέγγισε την εποχή που βίωνε την απώλεια δύο αγαπημένων της ανθρώπων, των γονιών της. Την βρήκαμε να ζει στο πατρικό της σπίτι, άδειο πιά από τις έμψυχες παρουσίες, αλλά γεμάτο με χιλιάδες πράγματα και αναμνήσεις. Η ζωή της είχε περιοριστεί σε ένα υπνοδωμάτιο και το υπόλοιπο υπό κατάρρευση σπίτι παρέμενε ερμητικά κλειστό. Η κατάσταση αυτή την είχε οδηγήσει στην αδράνεια και της ήταν εξαιρετικά δύσκολο την συγκεκριμένη περίοδο να πάρει αποφάσεις για αλλαγές και νέα ξεκινήματα.
Αυτό που είχε γίνει πια τρόπος ζωής την άγχωνε, και της δημιουργούσε συναισθηματικά μπλοκαρίσματα. Η πιθανότητα και η επιθυμία μιας επερχόμενης αλλαγής, όχι μόνο την φόβιζε, αλλά της φάνταζε κάτι δύσκολο και χαοτικό.
Μετά από αρκετές συζητήσεις μαζί της, και έχοντας κατανοήσει την συνολική εικόνα της κατάστασής της, προτείναμε λύσεις και μας ανέθεσε την δουλειά.
Αρχίσαμε όλοι μαζί ένα απόγευμα από το υπνοδωμάτιο των γονιών της. Κάθε δωμάτιο που ανοίγαμε ανέδυε αναμνήσεις και ιστορίες. Το ξεκαθάρισμα πήρε τον χρόνο του. Πολλές μαύρες σακούλες, πολλές κούτες, πολλές συζητήσεις για το τι κρατάμε, τι πετάμε, τι δωρίζουμε, και πόσο δύσκολα αποχωριζόμαστε όσα έχουν πίσω τους μία ιστορία.
Ξεκαθαρίζαμε μέρα με την μέρα τα αντικείμενα αλλά στην ουσία ξεκαθαρίζαμε την ζωή.
Ολοκληρώσαμε την λήψη αποφάσεων. Κρατήσαμε κάποια έπιπλα συναισθηματικής αξίας για να αξιοποιηθούν ανακατασκευάζοντάς τα και τα υπόλοιπα ήταν έτοιμα να αποθηκευτούν και να χαριστούν.
Το εγχείρημα που φάνταζε στο μυαλό της αόριστο και ακατόρθωτο, έγινε μια πραγματικότητα. Ένα σπίτι συναισθηματικά και υλικά αποφορτισμένο ήταν πιά διαθέσιμο για δημιουργικές αποφάσεις.