Doing Life για την Κ
Η Κ μεγάλωσε σε ένα νοσηρό και συναισθηματικά ασταθές οικογενειακό περιβάλλον.
Η μητέρα της είχε χρόνια κατάθλιψη και ο πατέρας της ήταν αλκοολικός. Οι οικογενειακές σχέσεις μίσους-εξάρτησης και η αδυναμία επίλυσης των προβλημάτων ήταν η καθημερινότητα της. Τόσο η ψυχική όσο και η πρακτική φροντίδα ήταν ελλιπής στο οικογενειακό περιβάλλον.
Από παιδί την επισκίαζε η αγωνία, ο φόβος, ο θυμός, το χάος και η ανασφάλεια. Η απώλεια της οικογενειακής αγάπης, της φροντίδας και μίας κοινής κανονικότητας παρέμειναν εγγεγραμμένα στην ψυχοσύνθεση της.
Αν και στα 25 της απομακρύνθηκε από την οικογενειακή εστία με την επιθυμία να αυτονομηθεί, με ένα τρόπο παρέμενε ακόμα αγκιστρωμένη κουβαλώντας μία αυξανόμενη δυστυχία και χάος στα σπίτια της.
Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας που για χρόνια λάμβανε, φρόντιζε τα έντονα και ανυπόφορα συναισθήματα της και την βοήθαγε να προχωρά στη ζωή. Ανοίγοντας όμως την πόρτα του σπιτιού της, ένας χώρος που κανένας δεν έμπαινε, η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Στα 40 της ζούσε μόνη της σε ένα δυάρι “ρημαδιό” όπως το ονόμαζε.
Η φυσική ακαταστασία συχνά συνδέεται με την ψυχολογική ακαταστασία όμως η κυρία Κ μας εκμυστηρεύτηκε ότι, παρότι ένιωθε κάποια ψυχική απαλλαγή από το παρελθόν της, δεν τα κατάφερνε το ίδιο καλά με το σπίτι της. Μας είπε ότι δεν ήξερε πώς μπορούσε να διαχειριστεί την καθημερινότητα στη σπιτική ζωή της. Δεν ήξερε πώς να ασχοληθεί με τα υπάρχοντα της, πώς να τακτοποιήσει τα πράγματα της. Η κυρία Κ αναγνώριζε πως επαναλάμβανε κάτι στο ζωτικό της περιβάλλον αλλά δεν ήξερε πως να σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο.
Στο σπίτι της ένιωθε μόνιμα συναισθηματικά φορτισμένη και φανταζόταν πως αν είχε ένα οργανωμένο σπίτι θα μπορούσε να καλέσει τους φίλους της. Η οργάνωση στο σπίτι και ο περιορισμός της ακαταστασίας της φαινότανε βουνό. Όμως είπε επίσης πως είχε συνηθίσει την ακαταστασία και πως η τάξη την έκανε να νιώθει άβολα και της δημιουργούσε άγχος. Το γεγονός ότι έπρεπε να ασχοληθεί με το ξεκαθάρισμα της δημιουργούσε φόβο, οργή, και απελπισία.
Ανοίγοντας μας την πόρτα του σπιτιού της μπορέσαμε να της προσφέρουμε την φροντίδα που ποτέ δεν είχε. Διαχωρίσαμε το project σε μικρότερα κομμάτια. Σιγά σιγά η τάξη και η ανανέωση του χώρου ανανέωνε και τις εμπειρίες της. Της προσφέραμε την ζωτική ενέργεια, την ψυχική ενδυνάμωση και μία έξοδο διαφυγής για ένα καλύτερο τρόπο ζωής.
Το σπίτι “σαβούρας” έγινε δωμάτιο “σαβούρας” και το δωμάτιο “σαβούρας” ντουλάπα “σαβούρας” κοκ.
Ανανεώνοντας και τακτοποιώντας το σπίτι της, ανακουφιζόταν και το μυαλό της. Συζητώντας για τις ελλείψεις της που δεν είχε μοιραστεί με κανέναν απαλλασσόταν από τα φορτία της ντροπής. Δουλεύοντας πάντοτε σε συνεργασία μαζί της, την βοηθήσαμε να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τα δικά της “θέλω”, τα δικά της “πιστεύω”, με βάση πάντα τις δικές της ανάγκες. Θα είμαστε πάντα κοντά της όταν μας χρειάζεται.