Doing Life για τον Χ
Ο κύριος Χ ζούσε με την δεύτερη του οικογένεια σε ένα ευρύχωρο σπίτι. Ήταν ένας παραγωγικός πολυάσχολος άνθρωπος που δούλευε πολλές ώρες. Αν και είχε χόμπι την φωτογραφία που του έδινε ευχαρίστηση ποτέ δεν του περίσσευε χρόνος να ασχοληθεί με την αρχειοθέτηση της αγαπημένης του ενασχόλησης.
Ο κύριος Χ επικοινώνησε μαζί μας γιατί ήθελε να οργανώσει ένα μεγάλο όγκο φωτογραφιών. Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο, που περιείχε και το μεγαλύτερο μέρος του υλικού προς αρχειοθέτηση, ένας χώρος που ο κύριος Χ με πολύ δυσκολία επισκεπτόταν, συνειδητοποιήσαμε πως ο χώρος δημιουργούσε συναισθηματική φόρτιση. Ο κύριος Χ είχε χάσει το παιδί του πριν 10 χρόνια. Οι ντουλάπες του δωματίου περιείχαν τα πράγματα αυτού του παιδιού που κανένας δεν είχε διαχειριστεί και τακτοποιήσει για χρόνια.
Ενώ αρχικά το αίτημα του κύριου Χ ήταν η αρχειοθέτηση του φωτογραφικού υλικού, στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην πρώτη μας συνάντηση διαπιστώσαμε πως πολλά από τα δωμάτια του σπιτιού ήταν αδιάβατα και είχαν μετατραπεί σε μικρές αποθήκες αναμνήσεων. Η αλληλεπίδραση των ανθρώπων και η φυσική παρουσία τους στον χώρο ήταν δυσλειτουργικές.
Η οργάνωση του φωτογραφικού υλικού ήταν το έναυσμα μιας μεγαλύτερης ανάγκης αυτή της ‘συναισθηματικής’ τακτοποίησης.
Στην προσπάθεια μας να εκτελέσουμε την αρχική επιθυμία αρχειοθετούσαμε τις φωτογραφίες, ενώ παράλληλα τιμώντας και τακτοποιώντας τις αναμνήσεις του χαμένου παιδιού, αποφορτίζαμε και αντιμετωπίζαμε και την βαθύτερη διάσταση του προβλήματος.
Η προσέγγιση αυτή λειτούργησε ως γεφυρωτής μεταξύ του παλιού και του καινούργιου.
Η κατανόηση του αιτήματος αλλά και η αναγνώριση του προβλήματος αποκατέστησε οχι μόνο την τάξη στις φωτογραφίες, στους χώρους και τα αντικείμενα αλλά και βελτίωσε την μεταξύ τους επικοινωνία όπως και την προσωπική εξέλιξη του καθενός.